NEY­LEYİM

Ateş yan­maz duman tüt­mez baca da,

Ba­ha­rı ney­le­yim kışı ney­le­yim.

Senin yok­lu­ğun­la ıssız gece de,

Ha­ya­li ney­le­yim düşü ney­le­yim.

Aşkın mey­ve­si­ni ye­tir­me­yin­ce,

Öz­le­mi has­re­ti bi­tir­me­yin­ce ,

Alıp beni sana gö­tür­me­yin­ce,

Ayağı ney­le­yim başı ney­le­yim.

Ka­di­ri kıy­me­ti yar bil­me­yin­ce,

Be­ra­ber ağ­la­yıp bir gül­me­yin­ce,

Sof­ra­mın ucun­da sen ol­ma­yın­ca,

Ek­me­ği ney­le­yim aşı ney­le­yim.

Sevgi har­man­la­nıp ka­rıl­ma­yın­ca,

Aş­kı­na sı­kı­ca sa­rıl­ma­yın­ca,

Bir yuva sev­giy­le örül­me­yin­ce,

Tuğ­la­yı ney­le­yim taşı ney­le­yim.

Kara top­rak bana bağ­rın açar­ken,

Bo­şa­lıp zem­be­rek gün­ler ge­çer­ken,

Her gelen can­lı­lar konup gö­çer­ken,

Uğ­ra­şı ney­le­yim işi ney­le­yim.

Yü­re­ği Mahir’le at­ma­ya­cak­sa,

Ba­şı­nı yas­la­yıp yat­ma­ya­cak­sa,

Eğer ki si­ne­ye bat­ma­ya­cak­sa,

Kir­pi­ği ney­le­yim kaşı ney­le­yim.

Mahir Baş­pı­nar