HA­YAL­LE­ME

Hüzün doğar İçime akşam su­la­rın­da
Derin va­di­ler­den, gi­di­yor gibi
Ay doğar ge­ce­nin sesiz çığ­lık­la­rın­dan
Gö­nül­den ma­ni­ler edi­yor gibi

Bü­kü­yor ka­ya­la­rı, çın­gı­rak sesi
Kesik, kesik gelir bir çoban sesi
Yanık ka­va­lın­dan, çıkan na­me­si
Yıl­la­rı önüme de­şi­yor gibi

Ufuk­lar si­lin­miş dağ­lar kara bir koyak
Ne bilem yakın mı, ne bilem, uzak
Kuş ötüşü deler ses­siz­li­ği acı bir cıyak
Do­ru­ğun dö­şü­ne, dü­şü­yor gibi

Çi­me­ne bü­rün­müş, çadır yer­le­ri
Söy­le­şir ocak taş­la­rı, sön­müş kül­le­ri
Küme, küme, cil­ve­li yayla gül­le­ri
Gü­zel­ler ya­nı­ma ko­şu­yor gibi

Kı­lıç­ta, tü­fek­te, atta bi­nek­te
Öf­ke­de, hırs da, engin yü­rek­te
Şan kalır, şöh­ret kalır, elbet yi­ğit­te
Dağ­la­rı elin­de, ta­şı­yor gibi

Hani ni­ne­le­ri­miz, hani an­ne­ler
Hani ak­sa­kal­lar, yaşlı çiz­gi­ler
Top­ra­ğa gö­mül­müş, bütün ez­gi­ler
Sır­la­rı bağ­rı­na, ta­şı­yor gibi

Ge­len­le­ri dü­şü­nür ve gi­den­le­ri
Genç dü­şü­nü­yo­rum birde asay­la biri
Kimi hayal olmuş, ölmüş, kimi dip­di­ri
Acı bir ger­çe­ği, ya­şı­yor gibi