ÖLMEDİĞİME GÖRE

Öğ­ren­ci aile­le­riy­le ta­nış­mak, öğ­ren­cim olan ço­cuk­la­rıy­la il­gi­li fikir alış­ve­ri­şin­de bu­lun­mak ga­ye­siy­le ev zi­ya­ret­le­ri ya­pı­yor­dum. Yine veli zi­ya­re­ti gün­ler­den bir gün için öğ­ren­cim­le ko­nu­şup söz­leş­tik. Çocuk evine gelme tek­li­fim kar­şı­sın­da he­ye­can­lan­dı, çok da mutlu oldu. Öğ­ret­me­ni evine ge­le­cek­ti! Ço­cuk­tan ba­ba­sı­nın te­le­fon nu­ma­ra­sı­nı alıp ken­di­me kay­det­tim. Çocuk, "hocam gel­di­ği­niz­de evi­mi­zin ya­kı­nın­da. .... adın­da mar­ket var, oraya gel­di­ği­niz­de te­le­fon açın, ben sizi ora­dan alı­rım" dedi.
Er­te­si gün akşam zi­ya­ret saati gel­miş­ti. Her şey plan­la­dı­ğım gi­biy­di. Elime te­le­fo­nu aldım ve ara­yıp evden çık­tı­ğı­mı, az sonra bu­luş­ma nok­ta­mız olan mar­ket­te ken­di­si­ni bek­le­ye­ce­ği­mi haber ver­mek için ara­dım. O da ne! Ara­dı­ğı­nız nu­ma­ra eksik ya da yan­lış anon­su ve­ri­yor­du te­le­sek­re­ter. Me­ğer­se öğ­ren­cim nu­ma­ra­yı bana bil­me­den eksik yaz­dır­mış. Ara­dı­ğım ki­şi­ye ula­şa­mı­yor­dum. Nu­ma­ra­yı alır­ken kont­rol et­me­di­ğim için de bir ta­raf­tan da ken­di­me kı­zı­yor­dum. Beni bir telaş aldı. Söz ver­miş­tim, sö­züm­de dur­ma­lıy­dım. Babam ço­cuk­lu­ğum­dan beri biz kar­deş­le­ri böyle eğit­miş­ti.
O yıl­lar ara­bam yoktu. Yol­cu­luk­la­rı­mı dol­muş­la ya­par­dım hep. Ulaş­ma­lıy­dım ama nasıl? Ye­rim­de du­ra­mı­yor­dum. Söz ver­miş­tim ama sö­züm­de dur­mu­yor­dum. Yanı ba­şım­da otu­ran babam bu ha­li­mi fark edin­ce "oğlum, ula­şa­mı­yor­san yarın derse git­ti­ğin­de ço­cu­ğa du­ru­mu an­la­tır­sın olur biter" di­ye­rek bana yol gös­ter­di. Önce ba­ba­mın bu söy­le­di­ği ka­fa­ma yattı. Git­mek­ten vaz­geç­tim. Yarın okula va­rın­ca izah eder, so­ru­nu hal­le­de­rim, di­ye­rek bu ka­ra­rı aldım. Ara­dan yarım sa­at­ten fazla zaman geçti Vic­da­nım rahat de­ğil­di. Ben sö­zü­nün eri bi­riy­dim. Şim­di­ye kadar kim­se­ye yalan çık­ma­mış­tım ki..! Ken­dim­le çe­liş­me­ye baş­la­dım. Bir­den ye­rim­den doğ­rul­dum ve "baba içim rahat değil, ne olur­sa olsun git­mem lazım" dedim ve o hı­şım­la evden çık­tım. Dol­mu­şa bin­dim. Gi­der­ken te­le­fo­na ula­şa­ma­dım ama "mar­ket sa­hi­bi bu aile­yi ta­nı­yor­dur, o ki­şi­ye sorar yine bu­lu­rum" umu­duy­la son du­rak­ta indim. Du­rak­tan sonra en az yarım saat kadar yü­rü­mem ge­re­ki­yor­du. Çünkü ora­dan öte dol­muş­lar git­mi­yor­du. Mev­sim kış, hava soğuk ve yağ­mur­luy­du. Beni ha­va­nın nasıl ol­du­ğu dü­şün­dür­mü­yor­du. Ver­di­ğim sö­züm­le il­gi­le­ni­yor­dum yol boyu. Bu söz ye­ri­ne gel­me­liy­di. Bir süre sonra ço­cu­ğun tarif et­ti­ği mar­ke­te gel­dim. Selam ve az ke­lam­dan sonra sa­de­ce adı ve so­ya­dı­nı bil­di­ğim öğ­ren­ci­min ken­di­si­nin müş­te­ri­si ol­du­ğu­nu ve ta­nı­yıp ta­nı­ma­dı­ğı­nı sor­dum. Mar­ket sa­hi­bi ta­nı­ya­ma­dı­ğı­nı söy­le­di. Sanki ba­şım­dan kay­nar sular dö­kül­dü. Bu umu­dum da suya düştü. Vakit iler­li­yor­du. Aile­nin beni bek­le­di­ği­ni dü­şün­dük­çe iyice ge­ril­me­ye baş­la­mış­tım.
Mar­ket­te biraz otu­ra­yım, belki öğ­ren­cim ge­cik­ti­ğim için merak eder de bana bak­ma­ya gelir, be­ra­ber bu­ra­dan eve ge­çe­riz ümi­diy­le bek­le­me­ye ko­yul­dum. Bek­le­dim, bek­le­dim... Çocuk ne bil­sin NU­MA­RA­YI EKSİK ver­di­ği­ni ki? O da KENDİSİNİ ARA­YA­CA­ĞI­MI dü­şü­ne­rek beni kont­rol et­me­ye gel­me­miş. Ara­dan kırk da­ki­ka ci­va­rı vakit geçti. Umu­dum kal­ma­dı. Ama vic­da­nen de ra­hat­tım. Mar­ket­ten çık­tım. Tek­rar gel­di­ğim yola revan oldum. Hava hala ya­ğış­lı ve so­ğuk­tu. Bir süre yü­rü­dük­ten sonra du­ra­ğa gel­dim. Gel­dim ama ,son araba pazar günü saat 9'dan sonra yok­muş! Eyvah ki ne eyvah,! Du­rak­la ev arası en az bir saat idi. Zaten yarım saat yü­rü­ye­rek gel­miş ve yo­rul­muş­tum. Ça­re­siz yü­rü­ye­cek­tim. (top­lam 1.5 saat yü­rü­dük­ten sonra) yor­gun argın eve ken­di­mi zor attım.
Sabah oldu ve okula git­tim. Ran­de­vu­laş­tı­ğım ama bu­lu­şa­ma­dı­ğı­mız öğ­ren­ci­min der­si­ne gir­dim. Öğ­ren­ci­min "hocam niye gel­me­di­niz, sizi çok bek­le­dik" de­me­si­ni bek­le­me­den kal­bi­mi ra­hat­lat­mam için sı­nı­fın hu­zu­run­da tüm öğ­ren­ci­le­ri­me olup bi­te­ni ek­sik­siz ve faz­la­sız an­lat­ma­ya baş­la­dım. Ço­cuk­lar pür dik­kat beni din­li­yor­du. Sözüm bitti ve asıl mu­ha­ta­bım olan ço­cu­ğa dön­düm. Ona sor­dum: Yav­rum, ben sö­züm­de dur­mu­şum değil mi? Bu yüz­den de içim çok rahat, ya sen ne der­sin, yalan çık­mış mıyım, söy­ler misin" di­ye­rek ona sor­dum. Bu sorum kar­şı­sın­da çocuk "hayır hocam, asıl ben siz­den özür di­le­rim, bunca sı­kın­tı­ya sizi sok­tu­ğum için" dedi.
Sonra sı­nı­fa tek­rar dön­düm, elime te­be­şir aldım ve on­la­ra ha­yat­la­rı bo­yun­ca unut­ma­ma­la­rı ge­re­ken şu cüm­le­le­ri yaz­dım:
Ço­cuk­lar, bi­ri­ne söz ver­miş­se­niz iki se­bep­le sö­zü­nüz­de dur(a)ma­ya­bi­lir­si­niz:
1) Ani­den ra­hat­sız­lan­mış­sı­nız­dır, gi­decek du­ru­mu­nuz yok­tur. Ki, bu du­rum­da te­le­fon diye bir şey var, arar du­ru­mu­nu­zu izah eder­si­niz
2)Öl­me­niz lazım!....​Evet öl­me­niz lazım...​Bu sözü iki üç kez tek­rar ettim.
Ço­cuk­lar, şimdi size so­ru­yo­rum. Sö­zü­mü ye­ri­ne ge­ti­re­me­dim. Peki, ben has­ta­lan­dım mı? Hayır. Peki öldüm mü? Hayır.! Söz na­mus­tur, şe­ref­tir. Çok şükür ney­sem o ol­du­ğu­mu is­pat­la­dım. Ken­di­me ya­kı­şa­nı yap­tım. Uma­rım ya­şa­dı­ğım bu olay­dan bir ders çı­kar­mış­sı­nız­dır. Sı­nıf­ta o an derin bir ses­siz­lik oldu. Sonra bir alkış tu­fa­nı koptu. An­la­dım ki, onlar da çok et­ki­len­di­ler bu ya­şa­nan­dan.
Öğ­ret­men­li­ğin sa­de­ce bir öğ­ret­me işi ol­ma­dı­ğı­nı, in­sa­nî de­ğer­le­rin ka­zan­dı­rıl­ma­sı, iyi bir rol model olun­ma­sı ge­re­ken bir mes­lek ol­du­ğu­nun id­ra­kin­de oldum hep.
.....
Sö­zün­de dur­ma­mak ke­sin­lik­le kul hak­kı­dır. Kar­şı­da­ki­ne zu­lüm­dür, yalan söy­le­mek ve söz­leş­ti­ğin ki­şi­yi cid­di­ye al­ma­mak­tır. Onun za­ma­nın­dan çal­mak­ta­dır.
.....
“Ya sö­zün­de dur­ma­lı, ya da söz ver­me­me­li­dir. ÇÜNKÜ SÖZ NA­MUS­TUR!"