GÖNÜL İNSANI OLMAK

“Dost­la­rı­nı daima vefa ile ha­tır­la...!
Ara­yan sen ol, bulan sen.
Ta­nı­yan sen ol, ku­cak­la­yan yine sen...!
Kula ve­fa­sı ol­ma­ya­nın
Hakk'a (CC) ve­fa­sı olmaz" ( Hz Mev­la­na)
...
Gönül in­sa­nı, yolu insan sev­gi­sin­den geçen, gö­nül­le­re nazar eden, kalp, dil ve dav­ra­nış­la­rıy­la göz ve gö­nül­ler­de yer bu­lan­dır. Onda in­san­la­rın fay­da­sı­na ola­cak ile­ri­ye doğru ham­le­ler var­dır. Ya­pa­ma­sa da bey­nin­de ve yü­re­ğin­de ya­pa­bil­mek is­te­me­nin san­cı­sı ye­rin­de dur­du­ra­maz eder onu.
" Önce o, sonra ben" dü­şün­ce­si­ni bil­mez. Bu açı­dan ben­cil hiç de­ğil­dir. İnsan­la­ra ulaş­mak, gö­nül­ler ka­zan­mak bu yüz­den ni­ye­ti ve fi­ili­ya­tıy­la da uyum­lu­dur.
Gönle gir­mek, kalp­le­re do­kun­mak ve ka­zan­mak için ken­di­ni zor­la­maz. Bu se­bep­le yü­re­ğin­den yü­rek­le­re bir başka akar. Bilir ki ver­me­den almak ona Zül­dür. "Ne eker­sen onu bi­çer­sin" an­la­yı­şı ha­re­ket nok­ta­sı­dır. O, yü­re­ği­nin git­ti­ği yere git­me­yi sever. Onun ser­ma­ye­si vic­da­nı, yü­re­ği, inan­cı, di­li­dir. Hasbi ruhlu bi­ri­dir. Diğer kâm'dır. (baş­ka­sı­nı dü­şü­nen) Nerde ağ­la­yan bir göz, mah­zun yürek veya düş­kün bi­ri­ni görse yü­re­ği kanar. İçi dağ­la­nır. Kalp ve beden ha­re­ke­te geçer. He­de­fi bel­li­dir: Gönle do­kun­mak, gönül almak, gönül yap­mak ...
Gönül in­sa­nı, in­sa­na değer ve­ren­dir. Bakış açı­sın­da­ki mer­kez nokta in­san­dır. "Ya­ra­tan­dan ötürü ya­ra­tı­la­nı hoş görür." İnsan­la­rın da kendi gibi şaşar beşer ol­du­ğu­nun bi­lin­cin­de­dir.
"Aç si­ne­ni um­man­lar gibi olsun/ Ula­şa­ma­ya­ca­ğın gönül, uza­na­ma­ya­ca­ğın el kal­ma­sın " düs­tu­ru ona yol gös­te­rir.
İnsan odak­lı­dır. Kalp­ten kalbe yol git­ti­ği­nin bi­lin­cin­de­dir. Yere göğe sığ­ma­yan Allah'ın o gö­nül­le­re sığ­dı­ğı­nın far­kın­da­dır Bir gönül yık­ma­nın " Kâbe" yık­mak kadar kah­re­di­ci ol­du­ğu­nu bilir. Bu yüz­den gö­nül­le­re çok has­sas­tır.
Di­li­ni yü­re­ğiy­le ısı­tır da öyle ser­vis eder mu­ha­ta­bı­na. Kalp kır­ma­yı bil­mez. Bil­mez ama kalbi de çok na­rin­dir. Çabuk in­cin­se de mu­ha­ta­bı­nın piş­man ola­bi­le­ce­ği­ni, bir gün özür için, he­lal­leş­mek için ge­lir­se af­fe­de­ce­ği bek­len­ti­sin­de­dir. Yani af­fe­di­ci bi­ri­dir." Ya­ra­dan bile yı­ğın­la gü­na­hı ve ku­su­ru olsa, tevbe eden ku­lu­nu af­fe­di­yor­sa ben niye af­fet­me­ye­yim " dü­şün­ce­sin­de­dir.
Alçak gö­nül­lü­dür, engin yü­rek­li­dir, iz­zet­li­dir, va­kur­dur. Et­ra­fın­da gö­re­me­di­ği bir sevgi ha­le­si var­dır onun hep.
Ken­di­si­ni(had­di­ni) bilir, sonra vefa bilir, hatır bilir, kadir bilir,, üslup bilir, adap bilir. Otur­ma­sı, kalk­ma­sı, ke­la­mı es­te­tik­tir. Ke­lam- ı kibar, ki­bar-ı kelam yani.
Ah­lâk­lı­dır, mer­ha­met sa­hi­bi­dir. Kul hak­kı­na ri­ayet eder, elin­den ve di­lin­den baş­ka­sı­nın zarar gör­me­di­ği­dir. Gönül kır­ma­ma­ya çok özen­li­dir.
Ba­kı­şı ibret, sözü hik­met, du­ru­şu va­kar­lı, gönlü alçak, fikri te­fek­kür­dür. Ya­ra­dan ile ya­ra­tı­lan ara­sın­da hep bağ kur­ma­ya ça­lı­şır. Bu bağı ke­sin­ti­siz kurma gay­re­tin­de­dir. Gör­dü­ğü gör­me­di­ği her ne varsa Evren'de on­la­ra Allah'ın sa­na­tı gö­züy­le bakar. Bu bakış hem ya­ra­da­na hem de ya­ra­tı­la­na olan sev­gi­si­ni art­tı­rır. Hal böyle olun­ca da hem ya­şa­ma­ya hem in­san­la­ra mana gö­züy­le bakar ve mu­hab­bet duyar ..O se­bep­le ha­ya­tın ve ya­şa­ma­nın ga­ye­si­nin ne ol­du­ğu­nu ak­lın­dan çı­kar­maz ."Bu dün­ya­ya neden gel­dik, niçin varız" so­ru­la­rıy­la ya­ra­tı­lış ama­cı­na uygun dav­ran­mak ister.
Gönül ehli olmak, gö­nül­le­re bir köp­rü­dür. Gö­nül­ler inşa et­mek­tir.
Madem öyle ve madem ölüm­lü­yüz. Şu gök kub­be­de ya­ra­tan ve ya­ra­tı­lan için ne ya­par­sak hoş bir sada ola­rak o ka­la­cak­tır biz­den ge­ri­ye.
En kalbi duy­gu­la­rım­la se­lam­lı­yo­rum za­tı­nı­zı aziz oku­yu­cu.