AY­RIL­DIM

Küçük yaşta düş­tüm ilmin yo­lu­na,
Mev­lam nasip etti fakir ku­lu­na,
Ha­ki­kat aş­kı­nı tak­tım ko­lu­ma,
He­de­fi­me va­ra­ma­dan ay­rıl­dım.

Bir aşk geldi, şa­ir­li­ğe baş­la­dım,
Sağ­dan sol­dan hak­sız­la­rı taş­la­dım,
Za­lim­le­ri tel­le­rim­le haş­la­dım,
Bir sa­nat­çı ola­ma­dan ay­rıl­dım.

Peh­li­va­nım dedim, in­le­di mey­dan,
Atıp tu­tu­yo­rum tö­re­den toy­dan,
Ölç­tü­ler tart­tı­lar, enden ve boy­dan,
Bir ba­şa­rı sağ­la­ma­dan ay­rıl­dım.

Aşk ile mey­da­na çık­tım ge­ril­dim,
Ka­pı­şır ka­pış­maz yere se­ril­dim,
Hep ken­di­mi ayıp­la­yıp ye­ril­dim,
Bir tek puan ala­ma­dan ay­rıl­dım.

Yirmi ile elli yaşın arası,
Yordu beni dün­ya­nın an­gar­ya­sı,
İmam­lık­la geçti ömrün ya­rı­sı,
Sa­mi­mi dost bu­la­ma­dan ay­rıl­dım.

Sır­tı­mız pek bütün, kar­nı­mız da tok,
Ya­zı­yo­rum şair oldum yalan yok,
Şi­iri­mi öven­ler­den döven çok,
İlk ki­ta­bı bas­tır­ma­dan ay­rıl­dım.

An­la­dım hayat çık­maz so­kak­tır,
Ha­ya­tın­dan mem­nun olan sa­kat­tır,
Ke­ra­met ma­ri­fet bize uzak­tır,
Kâmil mür­şit bu­la­ma­dan ay­rıl­dım.