YO­LU­MUZ

İnga­lar­la baş­la­dı bu yol­cu­lu­ğu­muz,
Zayıf, çe­lim­siz, bir o kadar sa­vun­ma­sız…
Yol ar­ka­daş­la­rı­mız, dost­la­rı­mız, aile­miz,
Gi­de­ce­ği­miz yerin belli ol­ma­dı­ğı bir yol bu.

Yolda olmak kolay mı? Her ik­li­mi gö­rü­yor öm­rü­müz,
Kimi zaman ce­hen­nem ateşi, kimi zaman zem­he­ri­de ka­lı­yo­ruz,
Ya­nı­lı­yor, kay­bo­lu­yor, yı­kı­lı­yo­ruz…
Gönül pu­su­la­sı­na gü­ve­ni­yor; yola devam edi­yo­ruz.

Za­ma­nı­mız çok kı­sıt­lı, yo­lu­muz uzun,
Zaman ve yol ne kadar da uyum­suz…
Azı­ğı­mız az, yü­kü­müz ağır,
Her du­rak­ta ayrı yük alı­yor; git­tik­çe ağır­la­şıp al­tın­da ka­lı­yo­ruz.

Bit­mek bil­mez sapa sapa yol­da­yız bazen,
Üs­tü­müz ba­şı­mız toz için­de ka­lı­yor.
Uçu­ru­mun ke­na­rın­da tit­re­yen el­ler­le, düşen ka­ya­la­ra tu­tu­nu­yor;
Yo­ru­lu­yor, yı­kı­lı­yor, to­zu­mu­zu sil­ke­le­yip ye­ni­den yola ko­yu­lu­yo­ruz biz.

Hangi yol gö­tü­rür bizi vus­la­ta?
Acı­sız gi­di­len yolu var mı öm­rü­mü­zün?
Hangi yolcu mer­ hem olur ya­ra­mı­za?
Ya­ra­mız çok, yo­lu­muz uzun, za­ma­nı­mız yok­tur bizim…

Ayak­la­rı­mı­zın al­tın­da ezi­li­yor bazen bu yolda ümit­le­ri­miz,
Gü­ne­şi ya­ka­lı­yo­ruz bazen zem­he­ri kışta,
Tüm renk­le­ri gö­rü­yor da öm­rü­müz;
Ma­vi­ye bo­ya­nı­yor, griye selam ve­ri­yor, be­yaz­la veda edi­yo­ruz bu yolda biz.

Her mev­si­mi gös­te­ri­yor bu yol bize,
Ya­zı­nı, kı­şı­nı, ba­ha­rı­nı ya­şı­yo­ruz.
Ko­va­lı­yor zaman bizi, mev­sim­ler­le sak­lam­baç oy­nu­yor,
Şimdi son­ba­har geldi ka­pı­mı­za, yap­rak­la­rı­mı­zı dö­kü­yo­ruz.

Mu­sal­la ta­şın­da bi­te­ce­ği­ni bil­di­ği­miz bir yol bu,
Ya­nı­mız­da sev­dik­le­ri­miz, ce­bi­miz­de bi­le­ti­miz.
Kap­tan bazen yo­ru­lup, dur­muş olsa da;
Yo­lu­muz güzel, yol­cu­lu­ğu­muz güzel, so­nu­muz güzel bizim.