ADI GERÇEK OLSUN…

Her ismin bir hikayesi vardır. Kaderimizdir adlarımız . İsimlere göre karakter tahlilleri yapılır. İsmin içinde geçen sesli harf sayısına göre mizaç belirlenir. Daha neler neler… Bazen bir büyüğümüzü, bazen en sevdiklerini, bazen de inançlarını yaşatmak isterler üzerimizden. Birileri bize, bizde birilerine yaşatırız aynısını…

Annem ve babam, kız kardeşim doğduğunda, ona “Yelda” ismini koymak istiyorlar. Babam, nüfusa gidince koyacakları ismi unutuyor. Nüfus memuruna “Valla hanım sonu “DA” ile biten bir şey dedi ama unuttum” diyor. Nüfus memuru gülüyor “O zaman ‘Selda’ olsun mu? “diyor. Babam “Selda” yazan nüfus kağıdını alıp eve geliyor. Annem nüfus kağıdına uzun uzun bakıp “Buna da alışırız” diyor. Ve herkes tatlı tatlı gülümsüyor babama.

Fakat herkesin isim hikayesi bu kadar tebessüm ettirmiyor maalesef. 42 yaşında ki Melisa anlattı, isminin içimi burkan hikayesini. Ona, yetmişli yıllarda bu kadar modern bir ismin kimin aklına geldiğini sordum, başladı hikayesini anlatmaya :

“ Ben ailenin altıncı çocuğu olarak dünyaya gelmişim. Hasan, Ahmet, Mehmet, Ali, Abdullah’tan sonra ben doğmuşum. Annem yedinci ayında doğum sancısı çekmeye başlayınca acil Malatya Üniversite Hastanesine sevk etmişler. Ben doğduktan sonra iki ay küvezde kalmam gerekmiş. Babam annemin kız doğurduğunu duyunca, olanca öfkesini anneme kusmuş ve annemi de alıp Elbistan’a dönmüş. Dokuz ayı tamamlayana kadar hastanede kalmışım, annem ara ara gelip beni görüp Elbistan’a dönüyormuş. Hemşireler bir adım olmadığı için küvezimin başına ‘Elbistanlı Bebek’ yazmışlar. Hastane çıkış işlemlerim yapılırken doktor adımı sormuş. Hemşireler durumu anlatmış. Doktor demiş ki ‘ Adı Melisa olsun. Nişanlımın adı. Onun gibi şımarık olsun, onun gibi nazlı olsun, onun gibi güzel olsun, hep gülsün, eli sıcak sudan soğuk suya değmesin…’ Köyde yaşıtlarım imrenirlerdi adıma. ‘Çok havalı adın var’ derlerdi. Bilmezlerdi ki sahipsizliğimin hikayesini, erkek doğmadığım için isim koymaya bile tenezzül edilmediğini. Ama doktorum ‘hep gülsün’ dedi ya, içime attım tüm gözyaşlarımı hep gülümsedim. Kendime şımardım hep, kendime nazlandım. Onbeş yaşına kadar babaevinde gülümseyebildim, sonra başka kaderler, başkalarının kaderlerini yaşadım, ama hep güldüm. Eli sıcak sudan soğuk suya değmesin demiş doktorum, sıcak suya değmedi zaten, ben yine güldüm. Sonra bir kızım oldu. ‘Adı Fatma olsun’ dedim. O gerçek gülsün, gerçek şımarsın, bana nazlansın. Onun herşeyi gerçek olsun, ama adı sadece Fatma olsun.”

İçimizi burkan nice gerçek kadın hikayelerinden sadece biriydi. Son olması dileğiyle…Adı gerçek, gülüşü gerçek çocuklarımıza, tertemiz bir dünya bırakmak ümidiyle, yine yeni bir yıla MERHABA…