CAM KIRIKLARIM

Düğme gibi bir ağız, simsiyah saçlar, gözlere kalemle bir çizik atmışsın gibi, gözlerimi kapatıp kokladım seni, kokunu çektim doyasıya içime, kalbimin bu kadar hızlı attığını daha önce hiç şahit olmamıştım, annelik ne güzelmiş dedim içimden. Bir damla gözyaşım düştü yanağına, çektim hızla kendimi arkaya, irkildin sen de birden, elimle silmek için yanağına dokundum, pamuk gibiydi yumuşacık, düşen damlayı aldım parmağımla usulca, açmaya çalıştın gözlerini ama gücün yetmedi, tekrar uykuda daldın. Annem almak istedi seni beşiğine bırakmak için ama vermedim. Yanı başımda ki beşik çok uzak geldi bana. Teyzem ‘’bebeği yerine yatır, senin kucağında durursa senin kokuna alışır ve hep seninle uyumak ister ‘’dedi, o an sinirden ne diyeceğimi bilemedim, düşmanımmış gibi geldi gözüme teyzem, anneme kucağımdan alma diye yalvaran gözlerle baktım. Anladı halimi almadı seni benden.

Kucağımdan indirmezdim, gözlerini açtığın da ilk beni gör diye. Çok şükür öylede oldu. Belli belirsiz baktın bana ama o bakış bile beni benden almaya yetmişti. Baban bir ay sonra gelebilmişti, babası gibi’’ neden erkek olmadı ‘’ demedi, minderin üzerinde oturdu seni kucağına verdim ben de yanına iliştim hemen, sana baktı öptü, başını başıma yasladı, işte o zaman baban da ben de büyüdük.

Kendimi diğer insanlardan soyutlamıştım sanki tek sen vardın. Seni yatağıma yatırıp yanına uzanır, saatlerce izlerdim seni, derin nefes alsam uyanacakmışsın gibi gelirdi. Kundağını açardım, yavaşça ayaklarını ellerini oynatmaya başlardın, gözlerin kapalı da olsa bir süre hareketlerin devam ederdi. Kardeşlerim seni sevmeye geldiklerinde nasıl da kıskanırdım.

 Bazen benden önce uyanır etrafı izlerken buldum seni, sana baktığımı görüp öyle bir gülümserdin ki dünyalar benim olurdu. ‘’Günaydın canım kızım’’ der başlardım neler yapacağımız anlatmaya, ben konuştukça pür dikkat dinlerdin beni, konuşmama sen de gözlerinle eşlik ederdin. Gece birkaç kez kalkar sütünü içer, ses çıkarmadan uyurdun, bilirdin gece ses yapılmaması gerektiğini.

Bir gece ateşlendin, başladın ağlamaya, ne yaptıysam susturamadım, annem geldi, kardeşimin şurubundan verdi, kucağında salladı uyuttu seni, beşiğine yatırıp gitti. Sabaha kadar ağladım başında ben nasıl susturamadım diye. İlk defa o gece hiç uyumadan sabahı ettim, sen altı aylık ben de yaş on altı ama bana sorarsan çok büyüktüm artık.

Doktor olmayan sağlık ocağına götürdüm annemle seni. Ebe abla baktı, ilaç verdi gönderdi. Yolda bile anneme vermedim, köy meydanında gururla taşıdım kucağımda seni. Anne olmak kutsaldı, ben de anneydim artık.

Gece çok geç yattık ateşin çıkmıştı, leğende yıkadık annemle, sirkeyle ovduk bedenini en son da ilacını verdik, sonunda uykuya daldın, bende uykuya yenik düşmüşüm, sabah içimde sızıyla uyandım, ayakuçlarıma basıp iki adım attım uyuyordun melekler gibi. Öptüm uyanman için  ‘’bak bugün senden önce ben kalktım’’ dedim, buz gibiydi yüzün, bu sıcakta üşümüş olamazdın ki. Dudaklarının rengini fark ettim hemen aldım kucağıma,  başın düştü göğsüme, çığlığımla kaldırdım ev halkını, bir sen duymadın çığlığımı. Annem almak istedi seni benden vermedim, sıkıca tuttum titreyen ellerimden düşme diye. Ne diller saydım, öptüm kokladım da ne seni ısıtabildim ne de gözlerini açmanı sağlayabildim. Ayağımda çorabımla sağlık ocağına koşturduk annemle, ebe abla aldı kucağımdan seni, yığıldım kapanan kapının eşiğine, dua etmeyi beceremedim dönmedi dilim, ağlamaktan şişmiş gözlerimi açmaya zorladım, seni kucağıma getirirlerken görmek için. Uyumasaydım da üstünü sıkıca örtseydim, üşütmeseydim. Zaman geçmek bilmedi, Allah’ım ne zormuş beklemek. Senden ayrı geçen her saniye kalbime saplanan bıçak gibi acıttı canımı. Ağlamaman için her şeyi yapan ben, şimdi ağlaman için neler vermezdim…

 Kapı açıldı ama sen yoktun ebe ablanın kucağında, olsun odaya girer, ben alırdım seni kucağıma. Odaya girmek için ayağa kalktım ama içeri girme diye el işareti yaptı ebe abla, ama beni kim zapt eder ki konu sen olunca. Kocaman yatakta miniciktin, gülümser gibiydi yüzün, üzerinde sadece bezin vardı, kızdım, bağırdım ‘’zaten üşüyor benim yavrum neden örtmediniz üstünü’’…battaniye ye sardım, bastım göğsüme ısıtmak için. Ağlamaktan şişen gözlerime kızdım seni tam göremediğim için. ‘’Niye ağlamıyor, küsmüş mü bana uyuyakaldım diye’’ dedim ebe ablama, baktım oda ağlıyor.’’Ağla gadanı aldığım ağla’’ yine ses yoktu. Taş bebekmişsin gibi, soğuk, sert yüzünü öptüm öptüm öptüm…

Seni benden kim aldı nasıl aldı bilmiyorum. Kendime geldiğimde bir elimde battaniyen diğer elimde bir avuç toprak…

Gönül koyma bana sakın, seni toprağın altına bıraktım diye. Kim alabilirdi Rabbimden başka seni benden, her nefes cam kırıkları içime dolan, en derinlere gidip batan…

Beni bu kadar erken bırakıp gideceğin hiç gelmemişti aklıma, hangi annenin gelir ki… O anne çocuk bile olsa…